Nostalgie

27 december 2019

Er ging hier dit jaar een karig aantal kaarten de deur uit in de laatste weken voor het einde van het jaar. Ik ben er meestal weer te laat mee en dan heeft het al geen zin meer. Ik vind het toch jammer achteraf. Maar… post, is dat wel zo duurzaam? Of moet ik me dat helemaal niet af willen vragen?

Echte post is veel leuker, zeggen we. En heel eerlijk, ik vind dat ook veel leuker om te ontvangen, dan een digitale foto van een huisje in de sneeuw of een roodborstje op tak. Waar heeft dat mee te maken? 
Ik denk dat een kaartje in de brievenbus toch meer persoonlijk lijkt. Een warm gevoel van een blijk van aandacht, een brief posten is nu eenmaal meer werk dan het delen van een foto met een minstens zo hartelijke groet.

Dit jaar ontvingen we van onze nieuwe buren een brief met een update van het hele gezin; een leuk idee vond ik dat. Gezinsuitbreiding bij de kinderen, schoolperikelen en bezigheden. Een mooie manier om weer een beetje bij te zijn en ik denk dat het ook beter blijft hangen dan ik een vluchtig gesprek als we elkaar ergens treffen.
Zo vinden (groot)ouders het altijd erg fijn een foto van de (klein)kinderen te krijgen. Die staat de komende weken weer te pronken op een bijzettafeltje. Zeker als de afstanden wat groter zijn, is het erg leuk om de koppies weer te zien. 

“Ben ik nu heel sentimenteel?

Misschien is het ook een kinderlijke nieuwsgierigheid om zo’n envelop uit de bus te openen. Van wie is deze post? Soms zie je het al aan het handschrift. Helemaal leuk als de moeite is genomen voor een persoonlijke tekst. Ben ik nu heel sentimenteel? 

De kinderen wonen hier ver weg van de familie en door de afstanden, mis je dus elkaars verjaardagen – gewoonweg niet te doen. Dan is het elke keer een feest om post te krijgen op je verjaardag. Een stickervel, puzzelboek of een vliegtuigje om in elkaar te zetten… het kleinigheidje wordt gewaardeerd en het draagt echt bij aan de feestvreugde. 
Een poosje schreef ik brieven naar mijn oma. Ze verbaasde zich altijd over de lap tekst, maar alhoewel ik makkelijk praat, vind ik zo’n brief echt lastig om te schrijven. Ik moest er echt altijd voor zitten, maar voor mijn oma erg leuk om te ontvangen. Ik moet dat maar weer eens oppakken…

“Het plastic folie en de pakjes drinken hadden natuurlijk vervangen kunnen worden…”

Want natuurlijk kun je kritisch zijn als het gaat over de hoeveelheid (pakket)post en vooral het niet duurzame hiervan. Ik schreef er al eens over. Hoe veel bedrijven kiezen er tegenwoordig ook niet voor om alles te digitaliseren? Een goede ontwikkeling, want ik vind die hoeveelheid blauwe enveloppen hier echt niet nodig. Wij hebben beide hier onze eigen onderneming en dan heb je soms maar zo vier enveloppen in de brievenbus. Weggegooid papier eigenlijk. Net als reclamefolders – ik moet daar nog een sticker voor halen om op de nieuwe brievenbus te plakken.
Sommige post wordt ongezien weggegooid. Dat is jammer van materiaal en ‘bevuiling’ door het transsport.

Maar persoonlijke post, dat hoeft niet duurzaam vind ik. Een kaartje zet je misschien ook nog ergens neer of gebruik je als boekenlegger. De boodschap is toch net iets anders dan digitaal, wat mijn gevoelige hart betreft. 

Echte post of digitaal? Wat vind jij? Deel het met #ikbensam

Ps. Ik ontving onlangs een leuk pakketje van Melksezeep én kaarten van Bijbelse kaarten (van studio Nies), wat wa sik er blij mee! Over de zeep binnenkort een blog!

Deze blog is geschreven door Mirjam Ordelman, eigenaar van oak and blush.

Meer inspiratie?

Waarom zou iedereen zeewier moeten eten? Hoe slaap ik milieuvriendelijk? Wat zijn de grootste energievreters in mijn huis? Laat je inspireren door onze bloggers die alles met je delen over hún happy sustainable lifestyle!